XXIX NIEDZIELA ZWYKŁA
Ewangelia wg św. Marka (Mk 10, 17-27)
„Gdy Jezus wybierał się w drogę, przybiegł pewien człowiek i upadłszy przed Nim
na kolana, pytał Go: „Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie
wieczne?” Znasz przykazania: «Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie
zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę»”. On Mu rzekł:
„Nauczycielu, wszystkiego tego przestrzegałem od mojej młodości”. Wtedy Jezus
spojrzał z miłością na niego i rzekł mu: „Jednego ci brakuje. Idź, sprzedaj
wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem
przyjdź i chodź za Mną”. Lecz on spochmurniał na te słowa i odszedł zasmucony,
miał bowiem wiele posiadłości. Wówczas Jezus spojrzał wokoło i rzekł do swoich
uczniów: „Jak trudno jest bogatym wejść do królestwa Bożego”. Uczniowie zdumieli
się na Jego słowa, lecz Jezus powtórnie rzekł im: „Dzieci, jakże trudno wejść do
królestwa Bożego tym, którzy w dostatkach pokładają ufność. A oni tym bardziej
się dziwili i mówili między sobą: „Któż więc może się zbawić?” Jezus spojrzał na
nich i rzekł: „U ludzi to niemożliwe, ale nie u Boga; bo u Boga wszystko jest
możliwe”.
W czasie swojego nauczania
Jezus często podkreślał, że aby osiągnąć doskonałość, potrzebna jest wolność w
sprawach materialnych. Ale czy chrześcijanin rzeczywiście powinien być kimś
ubogim z wyboru, nędznikiem albo żebrakiem? Syn Boży, mówiąc o ubogim stylu
życia, nie żąda od nikogo skrajnego ubóstwa, żebraczego stylu życia. Jezus
zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że ludzie łatwo uzależniają się od
potrzeby posiadania i gromadzenia bogactwa. Dla pieniędzy są w stanie popełnić
wiele niegodziwości. Dlatego stawia tak duży nacisk na wolne, niczym
nieskrępowane podejście do dóbr materialnych. Bóg dał nam świat, abyśmy go
zagospodarowali, uprawiając ziemię i rozwijając się intelektualnie. Musimy
jednak uważać, abyśmy nie uzależnili się zbytnio od świata.
BOŻE, DAŁEŚ LUDZIOM ZIEMIĘ, ABY CZYNILI JĄ SOBIE PODDANĄ, A NIE PO TO, BY
ZIEMIA CZYNIŁA NAS PODDANYMI SOBIE. PROSZĘ CIĘ O WOLNOŚĆ DUCHOWĄ W SPRAWACH
MATERIALNYCH
DZIEŃ PAPIESKI W
POLSKIM KOŚCIELE
14 października 2018
Dnia 16października 1978 roku,
arcybiskup krakowski kardynał Karol Wojtyła jako pierwszy kardynał z
Polski, jak również pierwszy po 455 latach biskup Rzymu, niebędącym
Włochem, został wybrany na papieża i przybrał imię Jan Paweł II. Od
roku 2001 obchodzony jest dzień wdzięczności, łączności duchowej z
Ojcem Świętym, Janem Pawłem II i promocji jego nauczania. Przypada w
niedzielę przed 16 października – rocznicą wyboru kardynała Karola
Wojtyły na następcę Świętego Piotra. Koordynatorem przedsięwzięć
jest Fundacja "Dzieło Nowego Tysiąclecia".
W trakcie Dnia Papieskiego zbierane są pieniądze na stypendia dla
zdolnej polskiej młodzieży z niezamożnych i ubogich rodzin. Dzień
Papieża Jana Pawła II polskie święto obchodzone co roku 16
października, ustanowione przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w
hołdzie papieżowi – Polakowi Janowi Pawłowi II. Równolegle
obchodzony jest przez Kościół katolicki w Polsce Dzień Papieski,
przypadający w każdą niedzielę poprzedzającą rocznicę wyboru Karola
Wojtyły na papieża.
Z Listu Episkopatu
Polski na XVIII Dzień Papieski
14. PAŹDZIERNIK 2018
„ PROMIENIOWANIE OJCOSTWA”
Bezsprzecznie ojciec odgrywa istotną rolę w rozwoju osobowości
dziecka, pozwalając mu odkryć jego tożsamość płciową, poczucie
własnej wartości, a poprzez stawiane wymagania i wyznaczane
obowiązki daje mu możliwość usamodzielnienia się w życiu.
Fundamentalny jest również udział ojca w procesie rozwoju wiary
dziecka. Kształtuje bowiem ono obraz Boga poprzez przykład zachowań
swojego ojca. Nawiązał do tego Ojciec Święty w swoim dziele pt. Dar
i Tajemnica: „Nieraz zdarzało mi się budzić w nocy i wtedy
zastawałem mojego Ojca na kolanach, tak jak na kolanach widywałem go
zawsze w kościele parafialnym.”
Może dlatego też po latach Papież Polak pytał: „A wy, ojcowie, czy
umiecie modlić się z waszymi dziećmi, z całą wspólnotą domową,
przynajmniej od czasu do czasu? Wasz przykład — prawego myślenia i
działania — poparty wspólną modlitwą jest lekcją życia. Pamiętajcie:
w ten sposób budujecie silną rodzinę budujecie Kościół”
Przyjęcie daru życia, jak i obowiązek wychowania dziecka, spoczywają
zarówno na kobiecie, jak i mężczyźnie. Z jednej strony ojciec nie
może być tu wykluczany, z drugiej zaś – sam nie może zwalniać się z
tej odpowiedzialności. Dzisiaj, niestety, jesteśmy wielokrotnie
świadkami kryzysu tożsamości ojca. Wiąże się on często z kryzysem
męskości. Przejawia się przede wszystkim w niedojrzałości duchowej i
emocjonalnej, w niezaradności oraz w braku pewności siebie.
Niebezpieczna jest też postawa swobodnego używania życia oraz lęk
przed zawieraniem trwałych związków i podejmowaniem decyzji na całe
życie. Bolesne konsekwencje dla żony i dzieci rodzi sytuacja, gdy
ojciec niejednokrotnie bardziej utożsamia się z wykonywanym zawodem
lub firmą niż własną rodziną. Nie można nie wspomnieć w tym miejscu
o fizycznym braku ojca w rodzinie spowodowanym przez wyjazd w celach
zarobkowych, a „jak uczy doświadczenie, nieobecność ojca powoduje
zachwianie równowagi psychicznej i moralnej oraz znaczne trudności w
stosunkach rodzinnych”
ZAWITAJ KRÓLOWO RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO
Wiek XVI w dziejach Europy to czas,
kiedy po raz kolejny jej mieszkańcy mierzą się z zagrożeniem ze
strony wojsk muzułmańskich. Tym razem agresorem jest Turcja, która
właśnie osiągnęła szczyt swojej potęgi i coraz łapczywiej spogląda
na kraje w północnej części basenu Morza Śródziemnego. Narastające z
jej strony zagrożenie osiągnęło punkt kulminacyjny na początku lat
siedemdziesiątych XVI wieku - gdy papieżem był Pius V, dominikanin.
W obliczu ryzyka, że Państwo Kościelne zamieni się w prowincję
Imperium Osmańskiego, papież podjął działania polityczne: zawiązał
Ligę Świętą, zaczęto zbierać wojska i pieniądze na ich utrzymanie,
myśleć o strategii. Nie zaniedbał jednak także strony duchowej i
sięgnął po środek sprawdzony przez setki lat praktyki w jego zakonie
- skierował do całego Kościoła wezwanie do modlitwy różańcowej w
intencji zwycięstwa chrześcijan. Dzień rozstrzygającej bitwy
przypadł 7 października 1571 roku, w pierwszą niedzielę miesiąca -
dzień, który dominikanie obchodzili jako wspomnienie Maryi Królowej
Różańca.
Pod Lepanto w zatoce Korynckiej stanęły naprzeciw siebie dwie
potężne morskie armie, a papież i wierni padli na kolana z różańcami
w rękach. Podczas modlitwy Pius V miał wizję, w której zobaczył
zatokę, gdzie toczyła się walka, a nad nią Maryję patrzącą ze
spokojem na zmagania. Matka Boża zapewniła papieża o zwycięstwie. I
rzeczywiście - ledwo bitwa się rozpoczęła, ucichł wiatr niekorzystny
dla wojsk Ligii Świętej. Mające przewagę liczebną okręty tureckie
zostały rozproszone, udało się uciec tylko niewielkiej ich liczbie.
Cios był na tyle mocny, że turecka flota nigdy już nie odzyskała
swojej świetności. Na pamiątkę tego wydarzenia Pius V ustanowił
wspomnienie Matki Bożej Zwycięskiej na 7 października, a dwa lata
później papież Grzegorza XIII na pierwszą niedzielę października
wyznaczył święto Matki Bożej Różańcowej. Dotyczyło to tylko terenów
Państwa Kościelnego, dopóki w XVIII wieku Klemens XI, w
podziękowaniu za pokonanie Truków pod Belgradem, nie rozszerzył tego
święta na cały Kościół. W XX wieku, w ramach reformy liturgicznej,
Pius X przeniósł święto Matki Bożej Różańcowej na 7 października.
Kilkadziesiąt lat wcześniej, w 1883 roku Leon XIII nakazał wpisanie
do Litanii loretańskiej wezwania "Królowo różańca". On także, dwa
lata później, polecił, by przez cały październik codziennie
odmawiano różaniec. I tak dominikański sposób na pokonanie wroga
stał się taktyką znaną w całym Kościele. Znaną i wysoko cenioną.
PORZĄDEK NABOŻEŃSTW I SPOTKAŃ GRUP PARAFIALNYCH
W czwartek, po Mszy św.
wieczornej
o godz. 18.45 spotkanie biblijne
w salce domu parafialnego.