|
XVII
NIEDZIELA
ZWYKŁA
UROCZYSTOŚĆ
ŚW. ANNY
Z
EWANGELII ŚW.
MATEUSZA (MT
13,44-52)
Jezus opowiedział
tłumom taką
przypowieść:
«Królestwo
niebieskie podobne
jest do skarbu
ukrytego w roli.
Znalazł go pewien
człowiek i ukrył
ponownie. Uradowany
poszedł, sprzedał
wszystko, co miał, i
kupił tę rolę.
Dalej, podobne jest
królestwo niebieskie
do kupca
poszukującego
pięknych pereł. Gdy
znalazł jedną
drogocenną perłę,
poszedł, sprzedał
wszystko, co miał, i
kupił ją. «Dalej,
podobne jest
królestwo niebieskie
do sieci, zarzuconej
w morze i
zagarniającej ryby
wszelkiego rodzaju.
Gdy się napełniła,
wyciągnęli ją na
brzeg i usiadłszy,
dobre zebrali w
naczynia, a złe
odrzucili. Tak
będzie przy końcu
świata: wyjdą
aniołowie, wyłączą
złych spośród
sprawiedliwych i
wrzucą ich w piec
rozpalony; tam
będzie płacz i
zgrzytanie zębów.
Zrozumieliście to
wszystko?»
Odpowiedzieli Mu:
«Tak». A On rzekł do
nich: «Dlatego każdy
uczony w Piśmie,
który stał się
uczniem królestwa
niebieskiego,
podobny jest do ojca
rodziny, który ze
swego skarbca
wydobywa rzeczy nowe
i stare».
Przychodzimy na
niedzielne spotkanie
z Chrystusem z całym
ogromnym bagażem
naszych wielorakich
doświadczeń,
sukcesów, niekiedy
zranień, z planami i
nadziejami. Wszystko
to trzeba oddać
Chrystusowi, aby móc
na nowo zachwycić
się Chrystusem –
Niewypowiedzianą
Perłą, jak nazywa Go
starożytna tradycja.
I właśnie piękno,
niezwykłość owej
perły kieruje naszą
uwagę na bohaterów
dzisiejszej
Ewangelii – są oni
ludźmi zachwytu,
ludźmi jasnych i
konkretnych decyzji.
Umieją odkryć
piękno, skarbu,
bezgranicznie się
nim zachwycić i
zrobić wszystko, aby
je pozyskać. To
niezrównany zachwyt
nad królestwem
Bożym, królestwem
miłości i pokoju do
którego wszyscy
dążymy po drogach
czasu. To jest nasz
największy skarb. To
jest cel naszego
pielgrzymowania. Tu
leży też klucz do
zrozumienia obu
ewangelicznych
postaci. Są oni
ludźmi jasnych
decyzji oraz ludźmi
zachwytu, bo są
ludźmi miłości.
ŚWIĘTA ANNA –
PATRONKA DIECEZJI
OPOLSKIEJ
Ewangelie nie
przekazały o
rodzicach Maryi
żadnej wiadomości.
Milczenie Biblii
dopełnia bogata
literatura
apokryficzna. Ich
imiona są znane
jedynie z apokryfów
Protoewangelii
Jakuba, napisanej
ok. roku 150, z
Ewangelii
Pseudo-Mateusza z
wieku VI oraz z
Księgi Narodzenia
Maryi z wieku VIII.
Najbardziej godnym
uwagi może być
pierwszy z
wymienionych
apokryfów, gdyż
pochodzi z samych
początków
chrześcijaństwa,
stąd może zawierać
ziarna prawdy
zachowanej przez
tradycję.
Anna
pochodziła z rodziny
kapłańskiej z
Betlejem. Hebrajskie
imię Anna w języku
polskim oznacza
łaska. Od IV wieku
do dzisiaj pokazuje
się przy Sadzawce
Owczej w Jerozolimie
miejsce, gdzie stał
dom Anny i Joachima.
Obecnie wznosi się
na nim trzeci z
kolei kościół.
Wybudowali go
krzyżowcy. Św. Anna
jest patronką
diecezji opolskiej,
miast, kobiet
rodzących, matek,
wdów, położnic,
ubogich robotnic,
górników kopalni
złota, młynarzy,
powroźników i
żeglarzy.
Polska chlubi
się wieloma
sanktuariami św.
Anny:
na Górze św. Anny w
pobliżu Brzegu
Głogowskiego, w
Jordanowie, w
Selnikach, w
Grębocicach, w
Stoczku koło
Lidzbarka
Warmińskiego, w
Kamiance.
Największej jednak
czci doznaje św.
Anna w Przyborowie
koło Częstochowy i
na Górze Św. Anny
koło Opola.
Sanktuarium
opolskie należy do
najsłynniejszych w
świecie
- tak dalece, że
figura św. Anny
doczekała się
uroczystej koronacji
papieskimi koronami
14 września 1910 r.
Sanktuarium to
nawiedził św. Jan
Paweł II 21 czerwca
1983 roku podczas
swej drugiej
pielgrzymki do
Polski.
Cudowna figura św.
Anny wykonana jest z
drzewa bukowego i
liczy 66 cm
wysokości.
Przedstawia ona św.
Annę piastującą
dwoje dzieci:
Maryję, której była
matką, i Pana
Jezusa, dla którego
była babką (św. Anna
Samotrzecia).
Wszystkie trzy
figury są
koronowane.
Początkowo była
tylko jedna postać
św. Anny (wiek XV).
Potem dodano
postacie Maryi i
Jezusa (wiek
XVII)umieszczając je
przy głowie św.
Anny.
Panie naucz nas modlić
się!
Panie,
naucz nas się modlić.
Modlitwa. Czym jest?
Uświadamiany sobie to
chyba najbardziej w
momentach trudnych,
kiedy po ludzku nic już
nie można zrobić. Wtedy
ręce jakby same składają
się do modlitwy, w
oczach pojawiają się łzy
bólu, wzruszenia, smutek
po stracie najbliższych.
Ale i łzy nadziei na
wyzdrowienie kogoś
bliskiego. Ktoś mówi:
Kocham i wiem, że miłość
zwycięża, więc modlę
się.
 Modlitwa
to wołanie o miłość, a
więc o to, co
najcenniejsze w życiu
ludzkim. Nieraz są to
tylko krótkie,
przerywane wezwania,
akty strzeliste, płynące
jak smsy do Pana Boga.
Ktoś mówi: nie mam
czasu, więc jest krótko.
Albo: nie czuję
modlitwy. Czy
rzeczywiście muszę
czekać na to, aż odczuję
pragnienie, ba potrzebę
modlitwy? A jeśli owo
czucie nie pojawi się,
co wtedy? Czy mogę
zapomnieć o Tym, w Imię
którego przyjąłem
chrzest. Czy mogę
zapomnieć o Tym, który
jeden tylko jest dobry i
przebacza grzechy? Czy
mogę zapomnieć o Tym,
który daje mi siebie
samego w Eucharystii?
To, co najważniejsze,
jest również tym, co
najpiękniejsze. Czas
spędzony na modlitwie,
chociaż czysto po ludzku
bezproduktywny,
stracony, okazuje się
bezcenną i najbardziej
pewną na ziemi
inwestycją. Inwestujemy
w życie wieczne, a
gwarantem tej inwestycji
jest sam Bóg. On nigdy
się nie męczy, ale
również nigdy się nie
myli. On zna każdego z
nas po imieniu i
nieustannie czeka na
spotkanie z nami.
Panie, naucz nas się
modlić. Brak czasu,
pośpiech, brak refleksji
i wrażliwości, postawa
roszczeniowo –
życzeniowa, bo przecież
mnie się należy to czy
tamto. To chyba
najważniejsze przeszkody
w mojej rozmowie z
Bogiem. To one
sprawiają, że dla Boga
braknie w moim życiu
miejsca. A przyjaciel, o
którym się zapomina,
przestaje być
przyjacielem, staje się
kimś odległym,
zapomnianym. Co wtedy
robić? Potrzeba na nowo
przemyśleć swoją relację
z Bogiem. Nie wystarczy
teoria, trzeba modlić
się i ufać. Na ile
zaufamy, na tyle
otrzymamy. Takie jest
prawo miłości.
JAK PRZEŻYĆ WAKACJE?
Rozpoczynają
się wakacje, czas
urlopów, wyjazdów i
odpoczynku. Kiedy
mowa o wakacjach,
wielu ludzi
postanawia nic nie
robić. Wielu
postanawia po prostu
leniuchować. Ale czy
powinniśmy
leniuchować -
oczywiście, że nie.
Wakacje? To
przede wszystkim
zmiana zajęć.
Koniec ze szkołą,
koniec z lekcjami,
przerwa w pracy,
mniej wysiłku a nie
zaprzestanie
wszystkiego. W
końcu, nie
przestajemy jeść,
albo spać. Wakacje
to czas, w którym
nie należy zapominać
o najważniejszym, o
Bogu. Jest wielu
ludzi, którzy
podczas wakacji
zaprzestają rzeczy
najważniejszych. Nie
zajmują się swoją
duszą. Niektórzy
ledwie się wtedy
modlą. Inni prawie
się nie spowiadają
przez te dwa
miesiące. Nie myślą
o tym, że zapomnieć
o Bogu to przecież o
wiele gorsze niż
zapomnieć o
jedzeniu!
Tymczasem
wakacje mogą być dla
chrześcijanina
czasem pogłębienia
wiary w Boga,
czasem nawiązania
bliższej przyjaźni z
naszym Stwórcą.
Przecież wtedy
właśnie mamy
najlepszą okazję do
podziwiania tego
wszystkiego, co On
stworzył i co Jemu
zawdzięczamy.
Cudowne góry, w
których jesteśmy
jakby bliżsi niebu i
błękitne wody, w
których kipi życie,
to kolejne dowody
istnienia
„Wspaniałego
Stwórcy”, który
zbudował i reguluje
ten wspaniały
mechanizm świata.
Czas odpoczynku to
dobry czas
wzbogacenia własnej
duszy. Bóg
cieszy się z tego,
że będziesz miał
okazję do
wytchnienia. Ale
każdego wieczoru
powinniśmy zapytać
samych siebie „A
jeśli Bóg wezwałby
mnie tej nocy przed
swój trybunał, czy
mógłbym bez obawy
ofiarować Mu
wszystkie moje
uczynki?”.
Tylko wtedy, gdy
odpowiemy pozytywnie
na takie pytanie
spędzimy spokojnie i
szczęśliwie wakacje,
albowiem pokój serca
i miłość Boga
przerastają wszystko
to, czego
najbardziej
pragniemy.
Warto więc
przypomnieć dekalog
wakacyjny, nie tylko
dla dzieci i
młodzieży, którego
przestrzegając
będziemy mieli
szczęśliwy i piękny
czas odpoczynku od
codzienności.
1.
Pożegnaj się z
rodzicami i z
bliskimi, ale nie z
Panem Bogiem.
2.
Nie zapomnij
plecaka, a w nim
książeczki do
nabożeństwa i
różańca.
3.
Zabierz dobre buty,
abyś na wakacjach
znalazł drogę do
kościoła.
4.
Rozmawiaj nie tylko
z ludźmi, ale i z
Panem Bogiem –
pamiętaj o
modlitwie!
5.
Kieruj się w drodze
kompasem i
przykazaniami, a
nigdy nie zbłądzisz.
6.
Możesz mieć pusty
żołądek, ale nigdy
puste serce -
przystępuj do
Komunii Świętej!
7.
Nałóż ciemne
okulary, ale nie
zasłaniaj sobie Pana
Boga.
8.
Nie śmieć na
postojach, ani we
własnej duszy.
9.
Nie rzucaj na drodze
kamieniami, lecz
uśmiechem.
10.
Po wakacjach wróć
zdrowy, lepszy, i
zgłoś się znowu na
katechizację; oraz
na
systematyczne
spotykanie się z
Panem Bogiem we Mszy
Świętej.
Życzymy wszystkim
Parafianom pięknego
i dobrego
wypoczynku. Niech
Pan Bóg błogosławi.
PORZĄDEK NABOŻEŃSTW I SPOTKAŃ GRUP
PARAFIALNYCH
|
.jpg)
.JPG)
